Vetbandfietse laat jou deur die sneeu ploeg

BRECKENRIDGE, Colo. — Dit lyk soos die Humvee van fietse.Die stewige tweewieler spog met 'n breë voorvurk, hidrouliese skyfremme en wye, knobbelige bande wat 'n roete met die felheid van SEAL Team Six kan aandurf.Dit weeg 'n stewige 30 pond en kom stealth swart geverf.My missie is om dit te trap op 'n sneeubelaaide paadjie in die Colorado-agterland buite Breckenridge.

“Hulle word vetfietse genoem,” verduidelik Sydney Fox, wat saam met haar kêrel, Nick Truitt, Breck Bike Guides besit."Dit is redelik nuut vir Colorado, maar die Midde-Weste en Alaska het dit al jare.Die groot bande laat jou op die sneeu dryf.”

Vetfietsry het ongeveer 'n kwarteeu gelede in twee geografies uiteenlopende streke begin: Alaska en New Mexico.Breë bande het toegelaat dat winterroete noordwaarts gery het, en woestynduine en arroyo-ry suidwaarts.Geharde avonturiers het hulle sedertdien gebruik om oor die Sahara te trap en Antarktika na die Suidpool te deurkruis.Fox belowe my rit sal baie minder skrikwekkend wees.

Ons gaan in die straat af en draai op by French Gulch Road.As jy op die sypaadjie trap, word twee interessante kenmerke van vetfietsry dadelik duidelik.

Eerstens is die stuur.Met soveel rubber in kontak met die pad, lyk dit traag om te draai.Dit is die fietsry-ekwivalent daarvan om my oupa se ou Chrysler-landseiljag te probeer maneuver.

Fox verseker my dit gaan beter op sneeu.

“Jy sal nie voel dat die band die grond suig wanneer jy draai nie.Op die sneeu is dit meer soos ’n tipiese bergfiets.”

Dan is daar die vibrasie.’n 5-duim-wye kol knoppe wat die sypaadjie tref, laat die bande neurie en die fiets se sitplek vibreer.Ek voel asof ek 'n tweewielweergawe van Magic Fingers ry.

Anders as somerbergfietse het ons vetfietse nie voorderailleurs nie.Net die agterste ratte verander.Gelukkig, met sy klein kettingring voor en 'n 10-spoed kettingwielgroep agter, is my fiets laag genoeg gerat dat ek geen probleme het om die opdraande gedeeltes van die pad te trap nie.

'n Paar minute van die dorp af draai ons in by 'n roete-parkeerterrein sonder motors.

"Ons is gelukkig in Breck," sê Fox.“Ons het roetes wat al die pad teen die bergwand op kronkel, en ons het 'n groot verspreiding daarvan.Ons kan enkelspoor op en enkelspoor terug ry en nooit op dieselfde roete wees nie.”

Gelukkig het dit vir 'n week nie gesneeu nie en die paadjie se oppervlak is mooi gepak.Poeier is dalk goed vir ski, maar slaan los, diep sneeu met 'n fiets en vorentoe vordering kan skielik tot stilstand kom, kop-oor-stuurstange.

"Maak seker jy bly glad en konsekwent draai," sê Fox.“Probeer om so lig as moontlik op die pedale te wees.As jou agterband uitdraai of jy in 'n groef vassit, stap af en loop op of soek 'n bietjie pap plek om weer te begin ry.Soms sal jy kant toe klim en albei bande sal net sink.Dit is die pret daarvan.”

Ons trap weg in die groot wit daarbuite.Nou vry van die sypaadjie voel dit soos 'n ysige weergawe van somer bergfietsry, maar sonder die klippe.Die grootste probleem wat ek teëkom is dat wanneer ek opdraand trap in die laagste van lae ratte, ek skaars vinnig genoeg ry om gebalanseerd te bly.

Draaie in die roete is goed gemerk, en ons gaan gou die bos binne.Ons gaan voort oor heuwel en dal, en stop uiteindelik naby die oorblyfsels van die Reiling Gold Dredge, 'n houtoorblyfsel uit die gebied se mineraalryke verlede.

Fox verduidelik dat baie fietsroetes loopgrawe volg wat tydens die gebied se mynbou-bloeityd gegrawe is.

Ons draai om en trap terug af na die parkeerterrein.'n Paar motors staan ​​nou hier, met ander vetfietsryers wat gereed maak om uit te ry.Ons draai terug op die hoofpad en met knobbelige bande wat teen die sypaadjie gons, jaag ons terug dorp toe.Magic Fingers het nog nooit so goed gevoel nie.

Broerponies en elektriese bromponies