دوچرخه های تایر چربی به شما امکان می دهند برف را شخم بزنید

برکنریج، کولو - شبیه هاموی دوچرخه ها به نظر می رسد.این دو چرخ تنومند دارای یک دوشاخه جلو پهن، ترمزهای دیسکی هیدرولیک و لاستیک‌های عریض و دسته‌دار است که می‌تواند با وحشیگری SEAL Team Six، مسیر را طی کند.وزن آن 30 پوند است و به رنگ مشکی مخفی کاری شده است.ماموریت من این است که این مسیر پر از برف را در منطقه خلوت کلرادو در خارج از برکنریج رکاب بزنم.

سیدنی فاکس که به همراه دوست پسرش، نیک ترویت، صاحب راهنمای دوچرخه برک هستند، توضیح می دهد: «به آنها دوچرخه های چاق می گویند.این‌ها برای کلرادو نسبتاً جدید هستند، اما غرب میانه و آلاسکا سال‌هاست که آنها را دارند.لاستیک های بزرگ به شما اجازه می دهند روی برف شناور شوید.»

دوچرخه سواری چربی حدود یک ربع قرن پیش در دو منطقه جغرافیایی متنوع آغاز شد: آلاسکا و نیومکزیکو.لاستیک‌های پهن اجازه می‌دادند که مسیر زمستانی به سمت شمال و تپه‌های بیابانی و آرویو به سمت جنوب سوار شوند.از آن زمان ماجراجویان سرسخت از آنها برای رکاب زدن در صحرا و عبور از قطب جنوب تا قطب جنوب استفاده کرده اند.فاکس قول می دهد که سواری من بسیار کمتر دلهره آور خواهد بود.

به خیابان می رویم و از جاده فرنچ گالچ می پیچیم.رکاب زدن روی پیاده رو، دو ویژگی جالب دوچرخه سواری چاق بلافاصله آشکار می شود.

اول فرمان است.با لاستیک زیاد در تماس با جاده، چرخش کند به نظر می رسد.این معادل دوچرخه سواری تلاش برای مانور دادن با قایق بادبانی قدیمی کرایسلر پدربزرگم است.

فاکس به من اطمینان می دهد که در برف بهتر می شود.

وقتی می‌چرخید، احساس نمی‌کنید که لاستیک در حال مکیدن زمین است.روی برف، بیشتر شبیه یک دوچرخه کوهستانی معمولی است.»

سپس ارتعاش وجود دارد.یک تکه دستگیره به عرض 5 اینچ که به پیاده‌رو برخورد می‌کند باعث زمزمه لاستیک‌ها و لرزش صندلی دوچرخه می‌شود.احساس می‌کنم دارم سوار یک نسخه دو چرخ از Magic Fingers هستم.

برخلاف دوچرخه‌های کوهستان تابستانی، دوچرخه‌های چاق ما فاقد دکل‌گیر جلو هستند.فقط دنده عقب عوض میشهخوشبختانه، با حلقه زنجیر کوچک آن در جلو و یک دسته چرخ دنده 10 سرعته در عقب، دوچرخه من به اندازه ای پایین است که من مشکلی برای پدال زدن در قسمت های سربالایی جاده ندارم.

چند دقیقه دورتر از شهر، به یک پارکینگ بدون ماشین تبدیل می‌شویم.

فاکس می گوید: «ما در برک خوش شانسیم.ما مسیرهایی داریم که تا دامنه کوه مار می‌روند، و تعداد زیادی از آنها را داریم.ما می‌توانیم یک مسیر را به سمت بالا و یک مسیر را به پایین برگردیم و هرگز در یک مسیر قرار نگیریم.»

خوشبختانه یک هفته است که برف نباریده است و سطح مسیر به خوبی پر شده است.پودر ممکن است برای اسکی خوب باشد، اما با دوچرخه برف شل و عمیق بزنید و پیشرفت رو به جلو می تواند ناگهانی و سر به فرمان متوقف شود.

فاکس می‌گوید: «مطمئن شوید که به چرخش هموار و پیوسته ادامه می‌دهید.سعی کنید تا حد امکان روی پدال ها سبک باشید.اگر لاستیک عقب شما می‌چرخد یا در شیار گیر می‌افتید، پیاده شوید و بالا بروید یا یک نقطه صاف پیدا کنید تا دوباره حرکت کنید.گاهی اوقات به پهلو می روید و هر دو لاستیک فقط غرق می شوند.لذت آن همین است.»

ما رکاب می زنیم به سمت سفید بزرگ فراتر.اکنون بدون سنگفرش، شبیه یک نسخه یخی از دوچرخه سواری کوهستانی تابستانی است، اما بدون سنگ.بزرگترین مشکلی که با آن روبرو می شوم این است که وقتی در سربالایی با کمترین دنده رکاب می زنم، به سختی آنقدر سریع می روم که تعادل را حفظ کنم.

پیچ ها در مسیر به خوبی مشخص شده اند و به زودی وارد جنگل می شویم.ما بر روی تپه و دیل ادامه می دهیم، در نهایت در نزدیکی بقایای لایروبی طلای Reiling، یک یادگار چوبی از گذشته غنی از مواد معدنی منطقه، توقف می کنیم.

فاکس توضیح می‌دهد که بسیاری از مسیرهای دوچرخه‌سواری به دنبال سنگرهایی هستند که در دوران شکوفایی معدن در این منطقه حفر شده‌اند.

دور می چرخیم و رکاب می زنیم به سمت پارکینگ.در حال حاضر چند ماشین اینجا پارک شده اند و سایر دوچرخه سواران چاق آماده رفتن هستند.به جاده اصلی برمی‌گردیم و با لاستیک‌های دکمه‌ای که در مقابل پیاده‌رو وزوز می‌کنند، به شهر برمی‌گردیم.انگشتان جادویی هرگز به این خوبی احساس نمی کردند.

اسکوتر و اسکوتر برقی